به نقل از «خبرآنلاین»

یک صندلی به کپسول دراگون اضافه شد!

تاریخ انتشار: ۳۰ دی ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۸۹۲۰۶۰

ناسا کپسول فضایی کرو دراگون اندورنس(Crew Dragon Endurance) را که در حال حاضر به ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) متصل است، اصلاح کرد.

اطلاعیه ناسا نشان می‌دهد که این کپسول فضایی اکنون دارای صندلی دیگری شده است که می‌تواند یک فضانورد بیشتر از آنچه در ابتدا برای آن در نظر گرفته شده بود، حمل کند.

ناسا این کپسول فضایی را به عنوان یک اقدام بالقوه اضطراری پس از اینکه موشک روسی سایوز MS-22 ماه گذشته مایع خنک‌کننده خود را در مدار از دست داد، اصلاح کرده است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

ناسا اعلام کرده است که با موفقیت صندلی «فرانک روبیو» فضانورد ناسا را از کپسول سایوز MS-22 به کپسول دراگون اندورنس منتقل کرده است. این کپسول، فضانوردان اسپیس‌ایکس و ناسا را طی ماموریت در حال انجام کرو-5(Crew-5) به ایستگاه فضایی بین‌المللی منتقل کرد.

در عین حال، کپسول MS-22 از زمان آغاز تهاجم روسیه به اوکراین اولین فضانورد ناسا را با یک موشک روسی به پرواز درآورد. فرانک روبیو در سپتامبر سال گذشته همراه با «سرگی پروکوپیف» و «دیمیتری پتلین» فضانوردان روس با MS-22 سفر کرد.

چه اتفاقی برای موشک سایوز MS-22 افتاد؟

موشک سایوز MS-22 در 15 دسامبر 2022 ظاهراً پس از اصابت یک ریز شهاب‌سنگ یا زباله فضایی، مایع خنک‌کننده خود را از دست داد. این نشتی باعث شد جریان قابل مشاهده‌ای از پوسته‌ها از فضاپیما جاری شود که منجر به لغو راهپیمایی فضایی برنامه‌ریزی شده برای اواسط دسامبر شد. ناسا مدت کوتاهی پس از آن، فیلمی از این نشتی را به اشتراک گذاشت.

از دست دادن مایع خنک کننده به این معنی است که MS-22 برای حمل دو فضانورد روسی و یک فضانورد ناسا که با این فضاپیما به زمین سفر کرده بودند، مناسب نبود و دیگر تنها در مواقع اضطراری می‌تواند مورد استفاده قرار گیرد.

روسیه در حال برنامه‌ریزی برای پرتاب یک موشک سایوز بدون سرنشین به ایستگاه فضایی بین‌المللی در تاریخ 20 فوریه است تا خدمه MS-22 را به زمین بازگرداند.

چیدمان جدید صندلی‌های اندرونس

کپسول‌های فضایی در صورتی که سرنشینان ایستگاه فضایی بین‌المللی مجبور شوند ناگهان این ایستگاه را ترک کنند، به ‌عنوان قایق نجات نیز عمل می‌کنند. این بدان معناست که اگر اتفاق بدی برای ایستگاه فضایی بین‌المللی رخ دهد، MS-22 همچنان می‌تواند وارد عمل شود.

اگر چنین اتفاقی رخ دهد، حمل تا حد امکان کمتر فضانورد در فضاپیمای سایوز ایمن‌تر خواهد بود، به همین دلیل ناسا یکی از صندلی‌ها را به کپسول دراگون اندورنس منتقل کرده است.

ناسا در بیانیه خود نوشت: این تغییر با کاهش بار درون فضاپیمای MS-22 به فضانوردان روس در صورت بازگشت اضطراری به زمین، امکان حفاظت بیشتری ارائه می‌دهد.

گفتنی است که به دلیل نشت مایع خنک کننده در MS-22، مسافران آن تقریباً دو برابر زمانی را که در ابتدا برای ماندن در مدار برنامه‌ریزی شده بود، سپری می‌کنند.

کپسول اندرونس اسپیس‌ایکس در اکتبر سال گذشته با تنها چهار صندلی برای حمل چهار فضانورد به ایستگاه فضایی بین‌المللی به فضا پرتاب شد. با این حال، کپسول‌های اسپیس‌ایکس برای حمل حداکثر هفت خدمه طراحی شده‌اند، به این معنی که اندرونس در صورت نیاز فضای لازم برای حمل فرانک روبیو را نیز دارد.

227227

کد خبر 1721460

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: فعالیت فضایی فناوری فضایی فضاپیما روسیه ایستگاه فضایی بین المللی مایع خنک کننده برای حمل

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۸۹۲۰۶۰ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

چرا حضور مجدد انسان در ماه سخت است؟

بین سال‌های ۱۹۶۹ و ۱۹۷۲، ماموریت‌های آپولو در مجموع ۱۲ فضانورد را به سطح ماه فرستادند و این اتفاق پیش از پیشرفت فناوری مدرن بود؛ بنابراین، چرا تلاش‌های کنونی فضانوردان، برای ورود مجدد به ماه بسیار کند و پیچیده شده است؟

یک پاسخ ساده واحد برای این سوال وجود ندارد، اما عمده دلایل به هزینه مالی، سیاست و اولویت‌ها ارتباط دارد.

هزینه مالی:

بیایید با پول شروع کنیم. ماموریت‌های آپولو در اوج خود، حدود ۵ درصد از کل بودجه فدرال را مصرف کرد و بیش از نیمی از آن به برنامه آپولو اختصاص یافت.

با حساب تورم، کل برنامه آپولو به دلار امروزی بیش از ۲۶۰ میلیارد دلار هزینه خواهد داشت و اگر پروژه جمینی و برنامه رباتیک قمری را که پیش درآمد ضروری آپولو بودند، در نظر بگیرید، این رقم به بیش از ۲۸۰ میلیارد دلار می‌رسد.

در مقایسه، ناسا امروزه کمتر از نیم درصد از کل بودجه فدرال را با طیف وسیع تری از اولویت‌ها و دستورالعمل‌ها در اختیار دارد و در طول دهه گذشته، نزدیک به ۹۰ میلیارد دلار برای برنامه آرتمیس هزینه کرده است، البته با هزینه کمتر، فرود بر روی ماه، احتمالاً حتی با پیشرفت‌های تکنولوژیکی، روند آهسته تری خواهد داشت.

سیاست:

واقعیت‌های سیاسی ارتباط نزدیکی با واقعیت‌های مالی دارند. در دهه ۱۹۶۰، آمریکا در میانه مسابقه فضایی بود، رقابتی با اتحاد جماهیر شوروی برای دستیابی به بیشترین تعداد دستاورد‌ها در فضا، به ویژه در زمینه فرود انسان روی ماه.

مردم از این ایده حمایت کردند و مشتاق بودند، مانند قانونگذارانی که بودجه گسترده ناسا را مدیریت می‌کردند، اما این نوع هزینه‌ها تا حد زیادی ناپایدار بود، و زمانی که آمریکا "پیروز شد"، مردم به سرعت علاقه خود را از دست دادند و بودجه ناسا کاهش یافت. به زبان ساده اکنون اراده سیاسی یا به طور کلی اراده‌ای برای صرف این مقدار پول برای ورود مجدد به ماه وجود ندارد.

از این رو، ترکیبی از اراده سیاسی کم و منابع مالی کمتر، ناسا را مجبور به اتخاذ برخی تصمیمات حیاتی در اواخر دهه ۱۹۹۰ و اوایل دهه ۲۰۰۰ کرد، تصمیماتی که بر روند مأموریت فضانورد آرتمیس تأثیر گذاشته است.

به طور خاص، زمانی که برنامه شاتل فضایی رو به پایان بود، مدیران ناسا نمی‌دانستند با قابلیت‌ها و مشارکت‌های صنعتی که منجر به ایجاد شاتل شد، چه کنند و تصمیم گرفتند با استفاده مجدد از بسیاری از بخش‌های شاتل، به‌ویژه موتور‌ها و گنجاندن آن ها در طراحی آرتمیس، این زیرساخت را حفظ کنند. 

از سوی دیگر، می‌توان استدلال کرد که این اقدام فراخوان درستی برای حفظ زیرساخت‌ها و استخدام مهندسان هوافضا بود، زیرا دقیقاً همان پایگاه فنی بود که ما برای راه اندازی رنسانس اخیر در شرکت‌های خصوصی پرواز فضایی نیاز داشتیم، اما این بحث جداگانه‌ای است.

اولویت ها:

در نهایت، مفهوم مدرن Artemis دارای مجموعه‌ای از اولویت‌های بسیار متفاوت با ماموریت‌های آپولو است، برای مثال، تحمل خطر ما بسیار کمتر از آن در دهه ۱۹۶۰ است.

ماموریت‌های آپولو کاملاً خطرناک بودند، با احتمال زیاد شکست، در واقع، چندین مأموریت با فاجعه مواجه شدند، از جمله: آتش سوزی آپولو ۱ که منجر به کشته شدن سه فضانورد، خرابی موتور در طول پرواز آپولو ۶ و نقص طراحی کشنده که نزدیک بود به مرگ فضانوردان آپولو ۱۳ بیانجامد. بنابراین، قانونگذاران و مردم مایل به پذیرش مجدد چنین سطحی از خطر نیستند.

ماموریت‌های آپولو مبالغ هنگفتی را صرف فرستادن فضانوردان به سطح ماه برای چند ده ساعت کردند. آن ها رفتند و نمونه‌هایی را جمع آوری کردند، آزمایش‌های ساده‌ای انجام دادند و سپس برگشتند.

ماموریت‌های آرتمیس حول یک مجموعه کاملا متفاوت از اهداف طراحی شده اند. در حالی که مأموریت‌های آپولو علم را به عنوان یک تفکر ثانوی تلقی می‌کردند و هدف اصلی آن پیشی گرفتن از شوروی بود، تحقیقات علمی در مرکز برنامه آرتمیس به اولویت تبدیل شده است، به این معنی که طراحی ماموریت طولانی‌تر و پیچیده‌تر را ضروری کرده است.

سرانجام، هدف برنامه آرتمیس فقط بازگرداندن انسان به ماه نیست، بلکه شروع ایجاد زیرساخت برای حفظ حضور دائمی انسان در آن جا است و همه چیز از انبار‌های سوخت‌گیری مداری گرفته تا انتخاب مکان برای مستعمرات آینده زیر چتر مأموریت قرار می‌گیرد. پروژه Artemis تعاملی‌تر است، زیرا چارچوبی برای تحقق رویا‌ها برای نسل‌های آینده فراهم می‌کند.

منبع: الیوم السابع

باشگاه خبرنگاران جوان علمی پزشکی علوم فضایی و نجوم